De ‘Fare Thee Well’ tour van Joan Baez zou normaal gesproken eind 2018 afgerond worden maar ‘due to popular demand’ voegt de Amerikaanse er dit jaar nog enkele allerlaatste concerten aan toe. Na Brussel (mei ’18) krijgt dus ook Antwerpen de kans om de onovertroffen Queen of Folk uit te wuiven.

We kunnen ons niet zoveel vrouwen binnen de folkbeweging voor de geest halen die, gedurende een carrière die ruim zes decennia overspant, zo prominent aanwezig was op de sleutelmomenten van de (muziek)geschiedenis: de burgerrechtenbeweging, de Vietnam crisis, het Woodstock Festival, Live Aid, Human Rights Movement, de Amnesty International beweging.... Telkens stond ze er en engageerde ze zich volop voor de goede zaak. (Politiek) engagement en kunst gaan voor deze dame steeds hand in hand en ook tijdens dit finale concert in de Antwerpse Elisabethzaal getuigt ze hiervan.

Dat haar concert (op één nummer na) geheel uit covers bestaat mag geen verrassing heten, de Amerikaanse heeft er haar handelsmerk van gemaakt om via eigen interpretaties het werk van anderen te doen schitteren. Eén van die anderen is Bob Dylan, waarvan ze vandaag niet minder dan vijf nummers zingt. Waarom ze dat doet? ‘Gewoon omdat hij de beste songwriter is,’ vertelt ze. ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’ laat ze, helemaal op haar eentje, het eerst op het publiek los. Later volgen nog ‘Farewell, Angelina’, ‘It Ain’t Me, Babe’, ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ en ‘Forever Young’. De geest van his Bobness dwaalt ook rond in het bitterzoete ‘Diamonds & Rust’, waarin ze terugblikt op haar knipperlichtrelatie met de man die ze (nog steeds) mateloos bewondert, ongetwijfeld het beste eigen nummer uit haar carrière.

Niet alle nummers brengt Joan Baez solo, maar met slechts twee extra muzikanten, de multi-instrumentalist Dirk Powell (gitaar, mandoline, banjo, piano) en haar eigen zoon Gabriel Harris (percussie) houdt ze het wel sober. Deze muzikanten doen wat ze moeten doen, begeleiden zonder zelf al te zeer in de picture te staan. Nu en dan doet Joan beroep op extra vocale steun, namelijk deze van Grace Stumberg, die tevens voor het stemmen der gitaren verantwoordelijk is. Haar eigen stem is niet meer deze van een ongenaakbare sopraan waarvoor ze bekend stond maar klinkt nu dieper en meer doorleeft. Daarmee straalt ze nog steeds muzikaal enthousiasme en authenticiteit uit en dat dit indruk maakt is een understatement.

Dat Baez niet enkel wil terugkijken, bewijst ze door niet minder dan vijf nummers uit haar recente album ‘Whistle Down The Wind’ te spelen. ‘Last Leaf’ draagt ze met enige ironie op aan alle zestig plussers in de zaal. De murder ballad ‘Silver Blade’ kadert ze binnen de #Metoo actualiteit maar het is vooral de adembenemende Zoe Mulford cover ‘The President Sang Amazing Grace’ over de moordpartij in Charleston die in 2015 plaatsvond die ons de krop in de keel bezorgt. Het zijn van die dingen die ervoor zorgen dat we deze legendarische zangeres al missen terwijl ze er nog is.
Ook mooi, haar bluesy versie van ‘The House of The Rising Sun’, een traditional die zestig jaar geleden al op haar debuutplaat stond. Of wat dacht u van een Woody Guthrie cover als ‘Deportee’ (luister u mee, Meneer de Burgemeester)? Of ook nog Pete Seeger’s ‘Where Have All The Flowers Gone?’ uit een tijd waarin men nog niet spijbelde maar over klimaatproblemen zong. En natuurlijk mocht ook ‘Joe Hill’, het vakbewegingslied dat ze vijftig jaar geleden al op de weide van Woodstock zong, niet ontbreken op de setlist. Wat men er ook over denkt of welke mening men er ook op nahoudt, deze protestsongs uit de sixties blijven vandaag de dag brandend actueel.

Na ongeveer 70 minuten sluit ze haar set af, maar de Amerikaanse komt gelukkig na een resem van staande ovaties nog drie keer terug om te bissen. We krijgen achtereenvolgens doorleefde versies van Dylan’s ‘Forever Young’, John Lennon's 'Imagine' en ‘The Boxer’ (Simon And Garfunkel). Als ultiem afscheidslied kiest Joan Baez voor ‘Donna Donna’, een traditional dat ooit het B-kantje van haar eerste single sierde en nu uitgroeit tot een liefdevol en dankbaar meezingmoment. Op deze prachtige manier maakt ze de cirkel rond en raken verleden en heden mekaar.

Nog slechts een dozijn concerten resten er deze maand vooraleer deze legendarische artieste voorgoed het doek achter zich sluit en dat mogen we na deze intense avond doodjammer blijven vinden. De herinnering aan dit afscheid in stijl zal ons echter voor altijd bij blijven. God Bless Joan Baez.

Shake

Foto's © JiVe